Hiç birşey vermeyen hayat

Merhaba benim can dostum günlüğüm,seni ihmal ettim. Neden desemde benim ki biraz tembellik daha doğrusu yazma istedğimin hiç olmaması büyük etken. Okumayıda bıraktım, hiç bir şey yapmak istemiyorum son zamanlarda. Hayata mı kırgınım kendimem mi bir türlü çözemedim. Ne bilem ya bu hayat bana ne verecek demekten ve beklemekten bıktım. Öyle anlar geliyor ki neden kalkıyorum, ne için bugün bana gün nasıl davranacak hiç birşeyin anlamı yok. Hergün düşmekten bıktım, hayallerimin hiç biri olmadı gitti bu dünyada, umarım ki öteki dünyada bari kazanan olurum, son zamanlarda oda yok azaldı namaz kılmak dışında başka hiç birşey yapmıyorum. Kuan okuma, dini bilgileri tazeleyen okuma dinleme yok oldu. Ya ben neden böyle oldum, çok mu şey bekledim ki hayattan ve evlilikten. Evet evlendim, dört ay oldu ama kırk yıllık evli gibi oldum. Ne umutlar ile başladım evlik adımına ne çok umudum vardı..... Sevdiğim kişi ile evlendim tek iyi olan şey o. Ama diğerleri, bir birine saygısı olan, namazında olan karı koca, dumansız bir hayat, yalan olmayan ve küçük bir ses istiyordum evde. Akşamları karşılıklı çay, kahve içmeyi hayal eden ben, ama tam tersi küs gibi farklı odalarda hayat geçip gidiyor. Allahtan çok büyük şeyler istemedim, hakımda hayırlı olan ne varsa versin dedim hep, hala da aynı. bir çocuk istedim sevdiğim kanımdan olan sağlıklı hayırlı bir çocuk, onun için çalışıp ona gelecek sunmak istedim olmadı, artık umudum yavaş yavaş yok oluyor. En çok istediğim şeyler hiç olmadı. Gönlümden ne geçerse ters tepti. Çok mu zor ya acı çekmeden birşeye sahip olamamak. Mutluluk haram mı bana, neden istediklerimin hiç biri olmaz ya. Pes etim demekten, yeniden umut etmekten bıktım bıktımmmmmmmmmmmm...Ben bu gelecekten vadedilen herşeyden pes ettim. Bir ben bir allah var şu evde kapalı kutu içinde yalnız ruhum ve ben....